Iedereen veilig aangekomen, maar daarvoor!

Gisteren en vandaag (helaas) was de reis van Amsterdam naar Siberië en natuurlijk was het een reis vol avonturen. Het begon goed, bij de incheckbalie stond een heel lange rij. Wat is daar goed aan? "Is dit de rij voor de vlucht naar Moskou?" "Nee, die is ernaast." "Maar daar staat nog niemand?" "Ja, dat klopt." Op Schiphol waren we dus lekker snel bij de gate en ook de reis naar Moskou ging goed. Helaas moesten we daar (met bagage) naar een ander vliegveld. Ik had vooraf gegoogled of iemand advies hierover was en vond dit: "Je reisbureau uitschelden dat ze niet beter geboekt hebben." Gelukkig (?) schoot een taxichauffeur ons aan dat hij ons allemaal inclusief bagage voor 160 euro zou vervoeren, en als we met de trein en metro en metro zouden gaan waren we ook veel geld kwijt en moesten we apart voor bagage betalen en het zou heel lang duren etc. Nu was trein, overstappen op metro, nogmaals overstappen op metro, hopen dat je in de goede zit en sjouwen met de zware koffers inderdaad niet aantrekkelijk, maar 160 euro? We zijn niet gek maar wel Nederlands. "Wat had ik dan in gedachten" vertaalde Maja. "Eh, 50 euro?" Daar kon geen sprake van zijn natuurlijk. Uiteindelijk kwamen we uit op 130 euro, waarbij we wel het gevoel hadden dat we afgezet worden, maar ja, dat wilden we uiteindelijk ook op het andere vliegveld, afgezet worden. Aan het begin van de reis legde de chauffeur nog uit dat we een snellere route konden nemen maar dat koste wel extra geld. "Hij heeft geen geld meer" loog Maja doelend op mij. En ik dacht ook, "Ik ga niet nog meer betalen, en dan vast nog meer etc. Even later dachten we na, welk bedrag noemde hij? Eh, dat is vier euro? En dan hadden we 40 minuten sneller geweest? En wat voelden we ons Nederlands!

We hadden door alle files heel lichte zorgen of we wel op tijd zouden komen, niets vergeleken met de grote zorgen of er wel openbaar wifi op het vliegveld zou zijn, maar toch, we moesten half elf vliegen, de navigatie gaf negen uur als aankomsttijd aan, en als er dan nog wat meer vertraging zou komen... kwart voor negen kwamen we aan, inchecken ging soepel, we hadden honger, gingen bij een aardappelrestaurantje zitten, bestelden aardappels (en ik at daar dus gewoon een grote aardappel met verder op een paar kruiden na vrijwel niets) en pakten telefoon of iPad. Waar ik al bang voor was bleek het geval: inloggen op de openbare wifi moest met een code die je per sms op een Russische simkaart kan ontvangen, want terrorisme, een beetje anoniem rondsurfen doe je maar ergens anders. Of toch daar: de dame achter de balie verklapte ons een geheim wifinetwerk! KK_FREE! Nu dus niet meer geheim, maar we tikten het in, vonden het, geen wachtwoord nodig, we waren online! En de heerlijkheid was neergedaald. Eindelijk konden er pokemon worden gevangen! Foto's geinstagramd! Het laatste nieuws worden bekeken! (Dat was de volwassene onder de internetverslaafden). Maar toen gingen we naar de gate.

De gate was 15A, maar toen was ie 8, en toen was ie er niet. 150 schakers aan het wachten, geen informatie, op borden noch omgeroepen mededelingen. Het begon inmiddels tegen twaalven te lopen. Ten einde raad ging de helft van het gezelschap maar naar de wc die honderden meters verderop was, en dat hielp: opeens moest er over een paar minuten geboard worden. Net op tijd was de helft van het gezelschap terug, en we vertroken. Bij aankomst en ophalen van de bagage bleek Robby's koffer stuk en er was een grote doorzichtige plastic tas om gedaan. Toen we vervolgens naar de bus van de organisatie wilden gaan hield een dame van het vliegveld ons tegen om uit te leggen dat Robby's koffer stuk was en ze daarom een plastic was eromheen hadden gedaan. Heel informatief, maar ondertussen kwamen we als laatste bij de bussen aan en waren de laadruimtes best wel vol. Enfin, dat probleem werd ook opgelost, de wachttijd bij het inchecken bij het hotel viel nog mee en het was inmiddels half zeven lokale tijd, maar we konden gaan slapen!

In plaats van al deze verhalen willen alle fans natuurlijk liever horen over Robby's uitspraken en daden, en ik kan vele smeuige verhalen vertellen! Maar ja, zijn ouders lezen mee, dus dat mag niet. Daarom maar een foto van zijn tweede geluksmoment van de dag, vlak voordat hij een tankburger kocht (een zwarte burger, die tegenviel, want hij smaakte als een burger).